اختلال پارانویا یا اختلال هذیانی یکی از بیماریهای شایع در ایران است که ویژگی عمده آن بدبینی و سوءظن شدید به دیگران خصوصا افراد نزدیک بخصوص همسر است.زندگی با فرد کج خیال و بدبین ما را دچار اضطراب و تشویش دائمی میکند.به نوشته های زیر توجه کنید:
«هر وقت تلویزیون‌رو روشن می‌کنم گوینده به من اخطار می‌ده که شوهرت سعی داره تورو مسموم کنه. من دچار وحشت می‌شم و نمی‌ذارم شوهرم به منزل بیاد و سعی می‌کنم دیگه چیزی نخورم. من این جریان‌رو به پلیس اطلاع دادم، اما اونا می‌گن که من باید با یه‌روان‌پزشک ملاقات کنم ولی من به محافظت احتیاج دارم نه درمان!«
«من به همسرم خیلی اعتماد داشتم، ولی اون سعی کرد که منو فریب بده. البته اون این موضوع‌رو انکار می‌کنه و می‌گه که چنین قصدی نداره، ولی من دیگه بهش اعتمادی ندارم. فکر این‌که همسرم با مرد دیگه‌ای رابطه داره، منو به شدت عذاب می‌ده، حتی شغلم هم برام عذاب‌آور شده.«
چنین افکاری مربوط به افرادی است که از پارانویا (کج‌باوری) رنج می‌برند؛ اگرچه به وضوح مشخص است که مورد اول به اسکیزوفرنیای (روان‌گسیختگی) پارانوئید مبتلاست، ولی نشانه‌های بیمار دوم چندان واضح نیست. تشخیص اختلال پارانویا به این بستگی دارد که مشخص شود اندیشه‌های فرد چه‌قدر به واقعیت نزدیک است و مسائل از دیدگاه او چگونه تفسیر میشود.
واژه «پارانوئید« در همه زبان‌ها به فردی اطلاق میشود که شکاک، بدبین و بسیار حسود است. اگرچه بیمار پارانوئید شکاک و بدبین است، ولی تا وقتی نشانه‌های دیگری وجود نداشته باشد، نمی‌توان قاطعانه گفت که فرد پارانوئید است. همه ما گاهی اوقات نسبت به کسی بدگمان می‌شویم و یا حسادت می‌کنیم ولی پارانوئید نیستیم؛ این افکار و احساسات در یک محدوده معین طبیعی هستند، اما بدگمانی و شکاکیت در شخص پارانوئید، بسیار شدید، غیرواقعی و اغلب خطرناک است.
فردی که به اختلال پارانوئید مبتلاست به اشتباه معتقد است که همسرش غیرقابل اعتماد است و دیگران نیز قصد صدمه زدن به او را دارند. او حتی زمانی که با شواهد و دلایل کافی علیه عقایدش مواجه میشود، همچنان سرسختانه به عقایدش می‌چسبد و نسبت به درست بودن آن‌ها به شدت پافشاری میکند. بیمار مبتلا به اختلال پارانوئیدی علاوه بر داشتن احساس گزند و آسیب و یا اعتقاد به خیانت همسر، ممکن است به‌طور فاحشی خودبزرگ‌بین هم باشد.
–آیا تغییرات محیطی نظیر مهاجرت می‌تواند باعث تسریع اختلال پارانوئیدی شود؟
ممکن است افرادی باشند که در سراسر زندگی‌شان پارانوئید باشند و شما متوجه بیماری‌شان نشوید، یا به‌طور تصادفی به افکار هذیانی کسی پی ببرید و متوجه شوید که به بیماری روانی دچار است. اما آن دسته از بیمارانی که یاد گرفته‌اند از هذیان‌هایشان صحبت نکنند بهتر از کسانی که احساس می‌کنند مجبورند افکار هذیانی‌شان را با دیگران در میان بگذارند، می‌توانند خود را کنترل کنند. پارانویا بر روی هوش فرد تأثیر نمی‌گذارد. کما این‌که تعدادی از افراد مشهوری که جریان تاریخ را تغییر داده‌اند، در حد خفیف پارانوئید بوده‌اند.
تغییرات عمده در شیوه زندگی فرد، گاهی اوقات می‌تواند واکنش پارانوئیدی را در آن فرد دامن بزند. مهاجرانی که وارد محیط جدیدی می‌شوند، ممکن است در تطابق با محیط جدید مشکلات قابل توجهی را تجربه کنند و نسبت به اختلال پارانوئید آسیب‌پذیر شوند. مشکلاتی نظیر یادگیری زبان و فرهنگ جدید، احساس ناامنی شدید، ترس و تنهایی باعث بروز بدگمانی در عده‌ای از مهاجران می‌گردد و آن‌ها را به سمت پارانویا سوق می‌دهد.
-درمان.
درمان عمده این بیماری دارو درمانی است.اگر نتیجه درمان موثر نبود بیمار باید در بخش روانپزشکی بیمارستان بستری شود و در نهایت اگر درمانهای دارویی موثر واقع نشود،درمان با الکتروشوک آخرین راهکار درمانی محسوب میشود.بعد از بهبودی نسبی و ارتباط با واقعیت میتوان از رواندرمانی خاص این بیماران استفاده کرد.
========
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.